Rouwteksten

Je bent in je strijd tot het uiterste gegaan,
niemand kan begrijpen wat jij hebt doorstaan.

Wilskracht
twee woorden
wil en kracht …
Aan het einde restte nog slechts de wil,
weg was de kracht
Rust nu maar uit
jouw leven is volbracht

Zijn tranen vallen op jouw koude handen
Wanneer ik naar je kijk
Telkens denk ik aan die handen
Nooit meer binnen..handbereik

Als je verdrietig bent
kijk dan diep in je hart en je zult zien dat je
huilt om wat je vreugde schonk

Je was een rots in de branding
en koerste recht door zee…
Je trotseerde storm en golven ,
alleen…je had de wind niet mee

Waarom al dat vechten,
waarom al die pijn.
Je wilde hier niet weg,
je wilde bij ons zijn.
De strijd was oneerlijk
en geheel niet terecht.
Je wilde zo graag verder,
maar verloor dit gevecht.”

Niemand kan begrijpen hoe erg die pijn wel is,
niemand kan begrijpen hoe erg ik jou mis,
maar een ding moet je weten,
ik zal je nooit vergeten

V erdriet
Is een gevoel van binnen
Iets wat je aan de buitenkant niet ziet
Je kunt het niet omschrijven
Maar het is er altijd, verdriet

Pijn
Het doet zoveel pijn
Dat zij er niet meer zijn
Je maatje, ouders of vriend
De pijn is heftig en niets ontziend
Een ieder met een groot verlies
Voelt deze pijn en verdriet
Je zou het wel uit willen schreeuwen
Maar je doet het meestal niet.

Waar mensen, mensen zijn
die elkaar verstaan
Waar liefde, liefde is
daarheen wil ik gaan
Waar het eeuwige vrede is
waar de zon schijnt
Waar een nieuwe wereld is
die niet meer verdwijnt

Voor jou ging het sterven niet ineens
Je hebt er moedig voor gestreden
Niemand kan weten wat je hebt gevoeld
Ook niet wat je hebt geleden

Zwaar werden de dagen
en lang duurde de nacht
Hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht
Maar ondanks je verlies
van de strijd om het leven
Heb je ons een heel stuk geluk
en ontzettend veel liefde gegeven

Als de trom is stil gevallen
wie slaat dan nog de maat?
De melodie klinkt echter door
zoals in ons hart geschreven staan

‘ t Liefste wat wij hebben bezeten
en vele jaren de spil van ons bestaan
vraag ons niet dat te vergeten
en gewoon weer door te gaan

Voor ons was je een licht
voor vreemden duisternis
Je markante persoonlijkheid en je vrolijke gezicht
zullen wij ervaren als een groot gemis
Want een dag zonder lach
was voor jou geen dag
Van vele dingen had je nooit genoeg
je laatste reis kwam veel te vroeg

Al hield je nog zoveel van het leven
Je had het niet in eigen hand
Ongevraagd moest je het verlaten
En wij staan machteloos aan de kant

De laatste uren dat we samen waren
verbonden ons onscheidbaar
en voorgoed
want ieder woord dat je nog zei
was taal die enkel leven doet

Het is tijd,
ik moet nu gaan ,
ik zal geen afscheid nemen .
Kijk naar mij uit in de
regenbogen, hoog in de lucht,
als de zon weer opkomt
en de hele wereld nieuw is,
kijk dan naar mij uit
en hou van mij.
Zoals ik van jullie gehouden heb.

Tijdens je leven heb je een naam,
zondermeer eer aangedaan.
Je liefde warmte en zorgzaamheid,
kon je aan vele mensen kwijt.
Dat gaf jou leven grote inhoud,
daarom is het voor ons nu zo koud.
Wij zullen moeten proberen,
op fijne herinneringen te teren.
bedankt voor alles.

Nooit meer je stem
Nooit meer je lach
Nooit meer samen genieten
van een mooie dag
Niets is meer hetzelfde in ons leven
Maar het houden van jou
en alle herinneringen zijn gebleven…

Beetje bij beetje moesten wij je verlaten
Wij konden op het laatst niet meer met je praten
Die blik , die stilte deed vaak zo zeer
de moeder van vroeger was je niet meer…
We zagen wel je stil verdriet
maar helpen konden we je niet …

Het vuur in je ogen is nu uitgeblust
de vechtlust uit je hart verdwenen
Voor de allerlaatste keer
hebben wij jou gekust
Bedankt dat we je een tijdje mochten “lenen”!

Zover als dat wij konden
zijn wij met je meegegaan
Moeder, je was zo lief voor ons allen
je te moeten missen zal ons zwaar vallen
Heel trots zijn wij
zo’n moeder te hebben gehad
Je blijft altijd bij ons
diep in ons hart

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

De strijd heb je nimmer opgegeven
zelfs toen het einde werd verwacht
je bleef geloven in het leven
vol liefde, zorg en levenskracht

Zwaar werden de dagen , lang duurde de nacht
hoe moeilijk is het vechten bij ontbreken van kracht
Ik heb de berg beklommen die jullie nog moeten gaan
ween daarom niet , ik ben in vrede gegaan

Als ik eerder ga dan jij ,
huil dan niet ,
Want ik zal altijd bij je zijn.
Als je me mist, fluister mijn naam
En ik zal er dan voor je zijn.
Ook al zie je me niet
In je hart zal ik altijd blijven bestaan
In je gedachten zal ik blijven leven
Want vergeet 1 ding niet
Ooit zal ik je weer zien
Want we zijn voor altijd samen
Ik zal op je wachten tot dat jij komt
Tot die tijd , huil maar niet
Als je me mist, fluister mijn naam
en ik zal bij je zijn.

De gedachte dat je nu gelukkig bent
verzacht de pijn
De gedachte dat je toch nog altijd bij ons bent
verzacht het leed
Maar de gedachte aan jou doet ons beseffen
hoezeer we je missen…

Wij willen je rust gunnen
al is vol droefheid ons hart
je lijden zien en je niet kunnen helpen
dat was onze smart .

De leegte die je achterliet is nog steeds
ondraaglijk groot
enkel gevuld met goede herinneringen om te koesteren
en foto’s om met ontroering naar te kijken
en terug te denken aan
de fijne mens die jij was !

Moeders gaan , maar sterven niet
zij leven naar zij geven
Zolang men moeders kinderen ziet
zolang zal moeder leven

Hij blijft geborgen in onze herinnering
geworteld in ons bestaan
We hebben veel bewondering
voor al wat hij voor ons heeft gedaan…

Wegen scheiden zich nu even
en al is het heel vlug
Straks aan het einde van onze
besteming zien we elkaar terug.

Leven is eeuwig en de
liefde is onsterfelijk en de
dood slechts een horizon en een
horizon is niets meer dan de
grens van ins gezichtsvermogen.

Het liefste wat ik heb bezeten,
jij was de spil van mij bestaan,
vraag me niet dat te vergeten en
gewoon weer verder te gaan.

Als tranen een trap kunnen bouwen en
herinnering een brug dan
klommen we hoog naar de hemel en
nemen je gewoon mee terug

We hebben jouw naam in het zand geschreven ,
maar de golven hebben die uitgeveegd
We hebben jouw naam in een boom gegrift ,
maar de schors is afgevallen
We hebben jouw naam in het marmer gegrift ,
maar de steen is gebroken
We hebben jouw naam in ons hart geborgen
en de tijd zal die bewaren !

Afscheid nemen is met dankbare handen,
meedragen al wat herinnering waard is………

Sterven
Voor jou ging het sterven niet ineens,
je hebt er moedig voor gestreden.
Niemand kan weten wat je hebt gevoeld,
ook niet wat je hebt geleden.

Afscheid nemen doet zo’n pijn,
toch vonden wij het fijn,
om tot het laatste moment bij je te zijn.

Zo dapper heb je gestreden,
en zo moedig heb je het aanvaard.
Rust zacht lieve ……(naam)
we zullen je erg missen.

Een moeder sterft altijd te vroeg,
al wordt ze nog zo oud.
Je bidt dat God haar sparen zal,
omdat je van haar houdt.
Maar als de jaren knellen gaan,
zij ziek wordt, moe en oud,
bidt je dat God haar halen zal,
omdat je van haar houdt.

Wat blijft….
Ik heb je niet verloren
daarvoor gaf je mij teveel.
Wat jij me zei, dat blijf ik horen.
Van wat ik ben, ben jij een deel.
Ik kan je overal nog horen,
in wat ik doe, in wat ik laat.
Jij was en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.

Emoties
Je uit ze meestal niet
Omdat ze omfloerst zijn door intens verdriet
Sterk zijn is een motto
Daarom zie je het meestal niet
Gré maart -2001

Niets waren wij , mensen , in dit leven
was het niet door God gedragen en gegeven
zodat als hier het leven eindigt
en aan de overkant begint
de mens bij Hem
voorgoed een woning vindt .

Het huis is leeg en koud
als ik je stem niet hoor
de tafels , stoelen en het bed
het stelt geen moer meer voor
een boom zonder takken
‘n hemel zonder blauw
m’n lief ,dat is een dag zonder jou …

Denk aan mij
Denk aan mij terug,
maar niet in dagen van
pijn en verdriet……..
Denk aan mij terug in de
stralende zon
Hoe ik was toen ik alles nog kon…….
ingezonden:Tonia van der Wal

De zon scheen,
de vogels vlogen,
de bloemen bloeiden
en toen werd alles stil.

Als het lichaam niet meer wil
en het leven wordt een lijden
kan men dankbaar zijn
dat God het komt bevrijden

Slechts over blijft de herinnering
van hoe ik leefde op aarde
en voor degene die achterblijft
heeft dat de meeste waarde

Stil ben je van ons heengegaan
je hebt altijd voor ons klaargestaan
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven
zo was je hele leven
je was een schat voor ons allen
je te moeten missen zal ons zwaar vallen

Geen woorden kunnen het beschrijven
de pijn die wij voelen om jou te moeten laten gaan
De ongelijke strijd die jij moest strijden
al van het begin af aan
Geen woorden om het uit te leggen
hoe graag jij nog bij ons wilde zijn
Geen woorden kunnen het beschrijven
wat we voelen doet zo’n pijn

Even met je hoofd eens knikken,
als teken dat je ons nog kende
Even van die ogen-blikken
dat je ons zo warm verwende
We melden u met grote droefheid ,
doch met kristelijke gelatenheid ,
dat het de Heer heeft behaagd tot Zich te roepen
de ziel van zijn trouwe dienares

Nooit meer jij
maar liever dan dat te aanvaarden
droom ik dat je er nog bent
héél dicht bij mij

Nooit meer jij
de dood is onherroepelijk
‘t besef doet schrijnend pijn
van nooit meer wij

Nooit meer jij
wat overblijft is de herinnering
aan liefde, zo warm en zuiver
tussen jou en mij .

In stilte ben je heengegaan
weggegleden uit ons leven
Een traan loopt langs je wang
als afscheid voor hen die achterbleven
Al je liefde die je hebt gegeven
blijft een deel van ons bestaan

Wanneer het leven lijden wordt
is sterven een verlossing
en nu is alles dan voorbij
bij ons is slechts de smart
je bent niet meer aan onze zij
maar wel voor altijd in ons hart

Zover als dat wij konden
zijn wij met je meegegaan
Moeder, je was zo lief voor ons allen
je te moeten missen zal ons zwaar vallen
Heel trots zijn wij
zo’n moeder te hebben gehad
Je blijft altijd bij ons
diep in ons har t

De uitstraling van iemand zijn aanwezigheid
mag nog zo sterk zijn
Het gaat erom wat er van haar overblijft
als zij niet meer aanwezig is

Optimistisch tot het laatste
Niet moeilijk maken voor je naasten
Gesloopt van al je krachten
Bleef je op een betere dag wachten
Wij waren jouw lust en je leven
Maar er is geen tijd meer gegeven
Jij streed vol moed en kracht
Lieve schat, rust nu maar zacht

Het is ons maar geleend
de vele mooie dingen
Ons onbetwistbaar eigendom
zijn de herinneringen

Een moeder sterft altijd te vroeg
Al wordt zij stilaan oud
Je bidt dat God haar sparen zal
Omdat je van haar houdt
Maar als de dagen knellen gaan
En zij zich steeds zieker voelt en benauwd
Bid je stilletjes dat God haar halen zal
Omdat je van haar houdt …

Als mijn tijd gekomen is
ik afscheid neem van het leven
merken jullie, in al je eenzaamheid
dat ik onzichtbaar bij jullie ben gebleven

Langzaam ben je van ons weggegleden
Elke dag een beetje meer
Telkens werd je weer iets ontnomen
Dat deed jou en ons zeer
Het is een gemis, een stille pijn
Dat je nooit meer bij ons zult zijn

Afscheid
Het is tijd voor mij te gaan
nu geen tranen meer
kijk naar de hemel en geloof
eens zien we elkaar weer

Tijd voor mij jou te verlaten
geen verdriet meer en geen pijn
kijk naar de regenboog en weet
ik zal er altijd zijn.

Het zal niet eeuwig duren
eens komt er een moment
dat ik je weer zal vasthouden
dat je weer bij me bent.

Ik heb lang en gelukkig geleefd
heb mij met weinig tevreden gesteld
veel gekregen en ik ben van alle gaven voldaan
zachtjes naar God gegaan…

Met mijn hoofd in de wolken
de wind in mijn rug
Als een vlinder zo vrolijk ,
als een vogel zo vlug
In een luchtkasteel wonen ,
met een regenboogbrug
In de zevende hemel ,
en nooit meer terug …

Afscheid nemen is
met zachte vingers wat
voorbij is dicht doen in
goede gedachten de
herinnering.

Als sterren kunnen spreken,
als sterren kunnen zien
zou je dan vanavond
heel eventjes willen zwaaien.
Zodat wij hier beneden weten hoe
het verder moet zonder jou